Poesia » 01/04/2010
Lu Calvariu. Di Cosimo Ottaviano
Ce sta dici ti ‘dda sobbra? No si senti!
Fiatu teni ancora, doppu tutti ‘ddi turmienti?
Lu ‘ttani sua sta chiama cullu faci ‘ddifriscari,
cullu porta a’mparatisu mo’ ca spiccia ti campari.
Acci l’è ‘mpisu e l’è ‘nchiutatu a questa croci,
a tutti è pirdunatu, sì cu quedda voci,
allu Signori ‘nci l’è dittu: “Nolli fari propria nienti,
ca no sannu ce annu fattu, è totta brava genti!”
E cu stu ‘ncasciu si ‘nd’è sciutu pi tant’anni.
Alli cristiani, beni li vulia, ‘nci livava li malanni,
alli cicati li sanava, ti ‘ndrizzava li struppiati,
e alla fini ce’nd’è vutu? Caci a’nculu e na vecita ti mazzati!
Nu malacarni, puru ‘mbriacu, a pezza lu sta faci.
"Scindi", lu sta sfotti, "Vitimu ci è capaci,
fatti liva' ti 'ttanuta sti quattru chioti!
Ci è veru, com'a tittu, ca Iddu tuttu poti".
E doppu sti paroli nu fierru l'è skaffatu,
lu sangu si divaca addo' s'è apiertu lu custatu.
Chiù suspiru nonci’nd’eti ‘ntradda vocca 'ssaccaruta,
l'anima ti ‘ncanna s’è ‘nfilata e fori si’nd’è sciuta.
Appriessu si sta porta ogne sorta ti piccatu
ca sta ‘rrazza è sempri fattu, ticcè lu mundu è natu.
Ca po’ torna fra tre giurni, accomu scia ticendu…
intantu lassa li cumpagni licrinuti e mambisa chiangendu.
Cosimo Ottaviano
|