Poesia » 02/04/2010
L’Addolorata. Di Cosimo Ottaviano
Va girandu pilli strati, sperta e scunsulata,
lu figghiu cerca a secca t’acqua e no sapi addo va sbatti,
chiangi e si dispera, la chiamunu oramai l’Addolorata.
Acci la ‘ncontra cull’avverti, ca na uardia lu sta vatti.
A nu palu l’è ttaccatu e culla ugghina li sta dai,
li carni ‘nci sta strusci e di sangu s’è nguacchiatu.
Ce dulori, sorti mia! E no si lamenta mai.
Spini a’ncapu l’annu misu e po’ l’annu sputatu.
Ma c’è fattu quiddu giovini? E’ rrubbatu? Acci è ch’è ccisu?
Pi comu va’ ‘ccunzatu, c’è cumbinatu? Nu straminiu!
Puru l’lanchi mo' li spezzunu , no si manteni tisu!
Ah, eccu, lu sta 'ccusunu ca sobbr'allu re voli lu dominiu.
Eppuru, ci lu 'ncuntravi, non c'era st'arbaggìa:
Ti quiddu ca tinia, ti 'ndi tava na francata,
non era mieticu, e sapia curari la malatia,
ti cumpiatia ci 'ccappavi na 'nfurrata.
E mambisa, puviredda! Mo’ ca essi e lu va veti!
Na croci sta strascina, a 'ncueddu ‘nci l'annu misa,
e la ‘nchianata s’ava fari, totta nu tiru e all’ampeti,
mar’a iddu ci nossi fita, adda’ li tocca puru ca li pisa.
Lacrimi cchiù no teni. Piddu figghiu stravitia.
E già ti quandu a’nsuennu l’angilu l’è dittu
ca sobbr’alla terra ava rrivvari lu Missia,
pi edda stu distinu amaru stava scrittu.
Li cuerpi ti li centri si li senti ‘ntrallu cori,
lu fecutu li squartunu e prea cu si finesci,
cu spiccia stu martiriu, lu cerca allu Signori,
ca tuttu è vistu e pi l’amori sua, poi ‘nci lu bivesci.
Cosimo Ottaviano
|